De andere kant van Indonesië

De afgelopen periode stond in het teken van ups en downs; een cliché maar niet minder waar.
Om te beginnen met wat positiefs zijn we met 6 andere Nederlanders en een Indonesische collega van mij naar Nusa Lembongan gegaan. Een klein maar paradijselijk eiland voor de kust van Bali. Hier huren we scooters om het eiland te verkennen. Van stranden 'zoals in de reisgidsen' tot mangroven en van kliffen tot zandvlaktes: veelzijdig. Terwijl de anderen een drankje doen rij ik naar een ander eiland: Nusa Cenigan. De 2 eilanden worden verbonden met een niet al te stevige brug, er missen o.a. planken en relingen. Op Cenigan schitterende paadjes om te mountainbi... uh... scooter te rijden. Heerlijk die vrijheid om te gaan en staan waar je zin in hebt en in je eentje zo'n eilandje te ontdekken. De volgende dag gaat vroeg de wekker om op 3 plaatsen te snorkelen. Het grote doel: manta's (reusachtige roggen) zien. We worden in een bootje om het eiland gevaren en op drie plekken krijgen we de mogelijkheid om de onderwaterwereld te bekijken. En jahoor, op een angstaanjagende plek langs een rotsachtige klif met hoge golven zwemmen ineens manta's. Indrukwekkend! Nadat Struik en ik een tijdje achter een schildpad aan zwemmen houden we het op deze plek voor gezien. De andere 2 snorkelplekken zijn ook bijzonder mooi: koraal en vissen in alle soorten, kleuren en maten. 's Avonds crossen Rob en ik het hele eiland over om ergens in een cafeetje El Clasico te kijken, tevergeefs. Uiteindelijk kijken we de wedstrijd in de home stay, met een potje bintang.
Met onze grote vriend en tevens collega van mij, Ricco, gaan we op een zaterdag naar Waterbom Bali. Een waterpark in Kuta dat alles heeft wat je maar wenst: hapje, drankje, massage, spanning, sensatie. Voor ieder wat wil(d)s. Het waterpark kent een aantal mooie glijbanen, met als hoogtepunt the Climax. Een eenpersoons cabine waar er een plaat onder je vandaan schuift waarna je via een halve looping binnen 7 seconden weer beneden staat. Ja, dat vinden we mooi!
Tijdens de stageuren heb ik inmiddels geraft bij 3 concurrenten van Sobek. Alledrie heel verschillend, mooie resultaten voor in de concurrentieanalyse. Na de laatste keer moet ik een bloedzuiger van mn buik afhalen, dat is smerig. Je wordt als toerist behoorlijk in de watten gelegd als je een middagje wilt raften. Denk aan: pick-up service, welcome drink, douches en een buffet na afloop. Hier betaal je gemiddeld 40 euro voor. Op het moment druk bezig met m'n onderzoeksrapport (in het Engels) die de General Manager van Sobek gaat gebruiken om plannen op te stellen voor 2015.
Dan de mindere kant... Binnen één week maak ik het volgende mee: telefoon gestolen en twee keer lig ik naast mn scooter. Een (korte) samenvatting: op dinsdag rijden we terug naar huis en kijk ik op mn telefoon om de weg te vinden via Google Maps, het stomste wat je kan doen ooit. Ik ga (te laat) in de remmen voor een voorganger die plots stopt en wil hem ontwijken, dat gaat slecht samen blijkt later. Schaafwonden over mn armen, benen en helm. Tijdens de val heb ik mn telefoon willen beschermen want mn hand is goed bezeerd en op mn telefoon zit geen krasje...
Op zaterdag gaan we stappen en worden we aangesproken door een groep (handtastelijke) vrouwen, die 5 minuten later 'ineens' snel weg moeten. Jahoor, telefoon uit mn broekzak... Woede, onmacht en adrenaline gieren door je lijf. Je denkt: dit gaat mij nooit overkomen. Blijkbaar wel... Het besef dat je al je foto's van de afgelopen 2 maanden kwijt bent... Met al deze emoties, nadenkend hoe het is gebeurd, stap je ongeconcentreerd weer op de scooter naar huis. En 5 minuten later lig je weer op je bakkes, dit keer er iets erger aan toe. In een bocht met zand en grind knijp ik te hard in mn voorrem (omdat ik de andere hand minder kon gebruiken door de vorige val). Gelijk naar het ziekenhuis, en hechten maar: 11 in mn elleboog. 2 klote weken op bed volgen, aan de pijnstilling en een antibiotica kuur. Vijf bezoekjes aan het (corrupte) ziekenhuis volgen, ook een ervaring apart!!! (te lang verhaal). Bovenstaand verhaal klinkt vrij ernstig, maar inmiddels gaat het goed met me. Gisteren zijn de hechtingen eruit gehaald en alle wonden herstellen snel. Morgen ga ik weer naar stage om daarna het Bali leven weer op te pakken. Een hoop ervaringen rijker stap ik weer op de scooter, en dit gaat me echt niet nog een keer overkomen. Inmiddels heb ik een nieuwe telefoon en staat me niks in de weg tot en met 25 januari weer vollebak te gaan genieten.
We leren Indonesië steeds beter kennen, in positieve maar ook in negatieve zin. Positief is de schoonheid van de natuur, de mensen en het leven hier. De andere kant is het corrupte... Politieagenten die je staande houden en handje contantje willen afrekenen (andere optie is rechtbank) waarvan ze een hoop in eigen zak steken. Een rafting bedrijf dat de media omkoopt om een dodelijk ongeval te verzwijgen... Een ziekenhuis dat met je wonden aan het knoeien is om je vaker terug te zien (extra geld in het laadje)... Tsja, dat hoort er blijkbaar bij, maar accepteren doen we het niet.
Een periode met ups, downs, ervaringen en met zicht op mooie dingen: paragliden, via Lombok naar de Gili's, beklimming van de Ijen op Java, new years eve in een villa in Nusa Dua en mn ouders die me de eerste week van december komen opzoeken!